دارند اذان میگن
احساس بدى دارم.احساس حقارت.احساس خاکروبه اى ک جارو پرتش میکنه توى سطل آشغال.احساس پوسته کیکى ک داخلش خورده شده و پوستش در باد رها میشه.احساس لباس کهنه اى ک دور انداخته میشه.احساس کفشهاى بابا نوروز.
یادشون هست اوایل لباسو چقدر دوست داشتن و مراقبش بودن؟؟یادشونه کیک رو چطورى با ولع خوردن؟باید رهاش کنن توى باد؟نمیگن سرنوشتش چی میشه؟کجا میره!!!
جوابش سادست..چیزى ک مصرف شدنى بعد از مدتى غیر قابل مصرف.
مثل کفشاى بابا نوروز بودن اشتباست.. هر چى با ادب انداختش بیرون دوباره برگشت.نفهمید تاریخ انقضاش تموم شده.کاش عقل داشت.
آدماى این دنیا رو نمیشه تا ابد دوست داشت.آدمام مثه یه جفت کفشن.یه روز عاشقشونى یه روز باعث بر هم زدن زندگى روتین ات هستن.
سعى کردم احساسى نباشه.با اینکه اینجا یه روزى مال من بود. ولى بهتره برم تا خاکروبش نشدم.خدانگهدار براى همیشه.....
